Kolejny z tej serii post. Tym razem dowiecie się co nieco o chińskiej sztuce walki - Wushu.
WUSHU:
Samo określenie wushu oznacza ogólnie sztuki walki. To określenie jest tak szczególnie rozumiane na Zachodzie. Dosłownie można to tłumaczyć jako - sztuki wojenne.
Wracając jeszcze do Zachodu... Tam ludzie rozumieją Kung Fu jako sztukę walki utożsamianą z całymi Chinami. Jednak to nieprawda. Kung Fu to dokładnie wysoki poziom umiejętności, jaki udało się osiągnąć w wyniku ciężkiej i długotrwałej pracy. Tak więc, to wushu jest poprawnym określeniem chińskich sztuk walki.
Wushu wywodzi się z Klasztoru Shaolin, który został założony w 377 r. n. e. Jego powstanie łączy się bezpośrednio z filozofią Zen Buddyzmu.
Przez Zen rozumie się między innymi: kontrolowanie procesu myślenia, spokojny umysł i wyzwoloną świadomość. Dzięki praktyce Zen, umysł odzyskuje świeżość a myślenie staje przejrzyste i krystalicznie czyste niczym woda.
*Trochę historii:
Do wspomnianego Klasztoru w roku 377 przybył hinduski mnich Da Mo. Później dołączali do niego inni mnisi. Całą grupą przez kilka miesięcy poddawali się długim medytacjom. To później skutkowało odrętwieniem kończyn, gorszym zdrowiem i opadaniem z sił. By temu zaradzić, Da Mo stworzył zbiór ćwiczeń zawierający elementy samoobrony. Pomógł on rozruszać się obolałym, osłabionym mnichom. Do swych treningów dodawali również ćwiczenia, które imitowały ruchy zwierząt.
Przez kolejne pokolenia mnisi rozwinęli swój system dołączając do niego lokalne techniki walki. Zaowocowało to stworzeniem oryginalnej sztuki walki, określanej mianem - Shaolin Wushu.
Przez wiele lat podstawową zasadą była obrona. Zakazany natomiast był atak.
*Aby stać się mistrzem Wushu trzeba...
...zacząć treningi od dziecka. Dopiero po wielu latach bardzo ciężkiej pracy, nauki i wytrwałości można stać się prawdziwym mistrzem.
Główną zasadą mnichów Shaolin jest: przede wszystkim skupienie się na własnym umyśle i wyrzeczenie się ze wszystkich dóbr.
By natomiast móc opuścić Klasztor, należy opanować aż 18 technik Buddy. Trzeba bowiem w pełni kontrolować swój oddech. To łączy się również z nieskazitelną moralnością.
Ostatni element nauki dotyczy udowodnienia znajomości wszystkich osiemnastu technik Buddy.
Zobowiązanym się jest, by być wiernym zasadom Shaolin i jeśli to tylko możliwe, propagować filozofię Zen Buddyzmu.
*Czasy Współczesne:
Dziś, Wushu to głównie dyscyplina sportowa o aspiracjach olimpijskich.
Dzieli się na style zewnętrzne (Waijia) i wewnętrzne (Neijia)
Zewnętrzne bowiem koncentrują się głównie na treningu fizycznym i typowym wykorzystaniu siły. Natomiast wewnętrzne, bardziej na pracy nad koordynacją pomiędzy umysłem i ciałem, jak i również nad specyficznym sposobie generowania siły przy użyciu całego, stosunkowo rozluźnionego ciała.
Jak można określić tę wspaniałą sztukę walki? Tylko jednym zdaniem ^^:
Chińskie Wushu to nie tylko skarb narodowy, ale również światowe dziedzictwo kulturowe.
*Idole znający wushu:
- Tao
- Bomi (Apink)
- Sungmin (Super Junior)
